Εμπεδοκλής

    «Η Φιλότητα και το Νείκος» στ. 17, 21, Σιμπλίκιος, εις Φυσικά (2)

17.    Διπλή ιστορία θα σου πω.

Κάποτε απ’τα πολλά βγήκε το ένα

και μι’άλλη φορά

απ’το ένα τα πολλά.

Διπλή είναι η γέννηση των θνητών,

διπλή και η φθορά τους,

τη μια τη φέρνει και τη χαλάει η σύναξη των πραγμάτων,

την άλλη την θρέφει και τη σταματάει ο χωρισμός τους.

Κι αυτή η εναλλαγή δεν έχει τελειωμό,

άλλοτε η Φιλότητα ενώνει τα πράγματα και τα κάνει ένα,

και άλλοτε το Νείκος τα χωρίζει.

21. Μα έλα, δες τα όσα μαρτυρούν του λόγου την αλήθεια,

αν κάτι που ανέφερα λειψό είναι στη μορφή

τον ήλιο τον ολόλαμπρο, που πυρπολεί το βλέμμα,

και όλα τα αθάνατα που λούζονται στου ήλιου τις αχτίδες,

τη σκοτεινή και δροσερή βροχή, που είναι μέσα σ’ όλα.

Κι από τη γή αναβλύζουν πράγματα ριζωμένα και στερεά.

Στο Μίσος, όλα διαφέρουν στη μορφή και είναι χωρισμένα

μα στην Αγάπη συνάζονται και ποθούνε το ‘να το άλλο.

Απ’αυτά βγαίνουν όλα όσα ήταν,είναι και θα είναι στο μέλλον,

βλάστησαν δέντρα και άνδρες και γυναίκες,

θηρία και πουλιά, νερόθρεφτα ψάρια,

και οι θεοί οι μακρόβιοι, οι πρώτοι στις τιμές.

Γιατί μονάχα αυτά υπάρχουν, αλλά διατρέχοντας το ‘να το άλλο

γίνεται η όψη τους αλλιώτικη.

Τόσο τ’ αλλάζει το μίγμα.

«Απ’τα δυο μάτια βγαίνει μια ματιά»