22 Δεκ 2013

Σοφοκλέους Αντιγόνη, Ερωτήσεις Κ.Ε.Ε, στ. 441 - 507

11. Στίχοι 441 - 472

11.1. Ερµηνευτικές ερωτήσεις ανοικτού τύπου (ανάπτυξης και σύντοµης απάντησης)

1. Η Αντιγόνη οδηγείται από το φύλακα µπροστά στον Κρέοντα σιωπηλή και µε σκυφτό το κεφάλι. Πώς εξηγείτε αυτή της τη στάση και πώς νοµίζετε ότι την αντιλαµβάνεται ο Κρέων (441-442)27;
2. Τι επιδιώκει να µάθει µε τις ερωτήσεις του ο Κρέων από την Αντιγόνη και σε τι αποσκοπεί µ’ αυτή την ανάκριση28;
3. Με ποια επιχειρήµατα υπερασπίζεται η Αντιγόνη την πράξη της µπροστά στον Κρέοντα;
4. Πώς ορίζεται η σχέση ανάµεσα στο θείο και στον ανθρώπινο νόµο, σύµφωνα µε τις απόψεις που διατυπώνει γι’ αυτό το θέµα η Αντιγόνη;
5. Στις φιλοσοφικές αναζητήσεις της εποχής του σχετικά µε την υπεροχή του γραπτού ή άγραφου νόµου παίρνει µέρος και ο Σοφοκλής µε το έργο του Ἀντιγόνη. Ποια άποψη υπερασπίζεται; Να δικαιολογήσετε την απάντησή σας.
6. Ποια στάση διαµορφώνει η Αντιγόνη µπροστά στον πιθανό πρόωρο θάνατό της και πώς τη δικαιολογεί (460-464);
7. Αντιµετώπισε η Αντιγόνη αρχικά το δίληµµα σε ποιο νόµο θα έπρεπε να υπακούσει (του Κρέοντα ή των θεών) ή επέλεξε να ακολουθήσει το θεϊκό νόµο χωρίς προηγουµένως να σκεφθεί τις συνέπειες από την παραβίαση των διαταγών του βασιλιά; Σε ποια συµπεράσµατα καταλήγει κανείς
λαµβάνοντας υπόψη του τη µέχρι τώρα εξέλιξη του δράµατος29;

27 Η Αντιγόνη σκύβει το κεφάλι, επειδή είναι βυθισµένη στις σκέψεις της και όχι από
αίσθηµα ενοχής ή φόβο. Αγνοεί τον Κρέοντα όπως και τις διαταγές του. Τον περιφρονεί
και πιθανόν να µη θέλει να τον βλέπει. Ο Κρέων µάλλον πιστεύει ότι η στάση της
Αντιγόνης φανερώνει την ενοχή και το φόβο της. Η σιωπή στο θέατρο είναι δραµατικό
στοιχείο που διεγείρει την προσοχή του θεατή. Βλ. και διδακτικό βιβλίο, σ. 161.
28 Θέλει τη δηµόσια οµολογία της Αντιγόνης ενώπιον όλων. Θέλει να αποδείξει πόσο
κακός είναι ο χαρακτήρας της, πόσο πολύ κινδυνεύει η πόλη από τέτοια άτοµα. Μπορεί
έτσι να στηρίξει και ηθικά τη θανατική της καταδίκη. Ίσως και να εύχεται να αγνοούσε
η Αντιγόνη τη διαταγή του όχι για να µετριαστεί η ποινή της µε το ελαφρυντικό της
άγνοιας (δεν υπάρχει τέτοια ένδειξη στο κείµενο), αλλά για να νιώσει την εξουσία του
πιο ασφαλή (στ. 482-485, 532-533).
29 Για την Αντιγόνη δεν υπήρξε κανένα δίληµµα. Οι τόσες συµφορές που βάρυναν την
οικογένειά της και η εκπλήρωση του χρέους της την οδήγησαν στην απόφαση να
πεθάνει. Ήταν µια λύση που την προτιµούσε και τη θεωρούσε µικρότερο κακό από το
να δεχθεί τις αποφάσεις του Κρέοντα. Με αυτές τις σκέψεις αγνοεί τις απειλές του
βασιλιά ότι θα τη θανατώσει.



8. Να εντοπίσετε τα σηµεία του κειµένου, όπου η Αντιγόνη αξιολογεί τιςδιαταγές του Κρέοντα (458-464) και χαρακτηρίζει τον ίδιο.
α) Να επισηµάνετε την κριτική που ασκεί στον Κρέοντα.
β) Ποια εντύπωση σχηµατίζει κανείς για την Αντιγόνη ακούγοντάς την
να µιλά µε αυτό τον τρόπο στον ανώτατο άρχοντα της πόλης;
γ) Γιατί νοµίζετε ότι ο Σοφοκλής παρουσιάζει µε αυτόν τον τρόπο το
χαρακτήρα της ηρωίδας30;
9. Στο λόγο της η Αντιγόνη δεν προβάλλει ως κίνητρο της πράξης της την αδελφική αγάπη (όπως στον πρόλογο), αλλά την πίστη της στους νόµους των θεών. Ποιοι λόγοι οδηγούν, κατά την άποψή σας, την
Αντιγόνη να επιλέξει αυτή την τακτική αντιπαράθεσης µε τονΚρέοντα31;
30 Τα σηµεία του κειµένου είναι οι στίχοι 453-454, 458-459 και 470.
α) Οι διαταγές του δεν µπορεί να είναι ανώτερες από το θείο νόµο. Ο ίδιος
χαρακτηρίζεται εγωιστής και ανόητος, αν πιστεύει ότι η πράξη της ήταν ανόητη. β)
Φαίνεται τολµηρή, σκληρή, πολύ θαρραλέα και ισχυρογνώµων. γ) Εξυπηρετεί την
οικονοµία του δράµατος. Αντιγόνη και Κρέων υπερασπίζονται δυο διαφορετικές αξίες.
Η µετωπική σύγκρουση µεταξύ τους δείχνει το πρακτικό αποτέλεσµα της ιδεολογικής
και ηθικής σύγκρουσης (ανάµεσα σε γραπτούς και άγραφους νόµους) που είναι ήδη από
την αρχή του δράµατος δεδοµένη. Στο σηµείο αυτό κορυφώνεται η σύγκρουση και µε
την καταδίκη της Αντιγόνης σε θάνατο αποκτά έντονο δραµατικό χαρακτήρα. Η
παράτολµη στάση της, της περιφρόνησης των γραπτών νόµων, µπορεί να δηµιουργήσει
προς στιγµήν την εντύπωση ότι ο Κρέων έχει δίκιο κι αυτή άδικο. Ο Σοφοκλής µε τη
σύγκρουση των συναισθηµάτων και των έντονων χαρακτήρων, θέλει να δείξει ότι η
αλήθεια χάνεται από τα µάτια των θεατών, όπως έχει χαθεί και από τα µάτια του
Κρέοντα. Και αυτός πιστεύει ότι έχει δίκιο. Το ότι η πρώτη εντύπωση είναι απατηλή θα
αποκαλυφθεί λίγο αργότερα, όταν πλέον θα είναι πολύ αργά για τον Κρέοντα. Ο
θεατής θα διαπιστώσει µε δέος την τραγική του µοίρα.
31 Η Αντιγόνη δεν απολογείται, δεν αναζητά δικαιολογίες και ελαφρυντικά, δε θέλει να
συγκινήσει τον Κρέοντα, δεν την ενδιαφέρει καν η άποψή του. Γι’ αυτήν τα κίνητρά της
είναι αυτονόητα και δεν έχουν να κάνουν µονάχα µε την αδελφική αγάπη. Οι αξίες
όµως, µε τις οποίες θέλει να δικαιώσει δηµόσια την πράξη της, θα έπρεπε να είναι το
ίδιο ισχυρές ή και ισχυρότερες ακόµη από αυτές που αντιπροσωπεύει ο Κρέοντας. Οι
νόµοι των θεών βρίσκονται πάνω από τους νόµους των ανθρώπων κι έτσι το δίκιο είναι
µε το µέρος της. Η αγάπη προς τον αδελφό της θα µπορούσε να θεωρηθεί ως µια καλή
δικαιολογία για την «παράνοµη» πράξη της και θα της έδινε, ίσως, πολλά ελαφρυντικά.
Θα ήταν ένα ευγενές κίνητρο, αλλά τίποτε παραπάνω. Η υπακοή όµως στους νόµους
των θεών είναι ανάγκη και όχι κίνητρο. Και σε µια αντιπαράθεση µε τον Κρέοντα µόνο
ο σεβασµός προς τους νόµους των θεών θα δικαίωνε πλήρως την παρακοή της απέναντι
στην κοσµική του εξουσία
.
10. Να συγκρίνετε τις απόψεις που προβάλλει η Αντιγόνη για το άγραφο δίκαιο µε την άποψη του Οδυσσέα στον Αἴαντα του Σοφοκλή32. Αφού µελετήσετε και όσα υποστηρίζει ο Πλάτων στους Νόµους και ο Περικλής στον Ἐπιτάφιο33, να γράψετε ποια θα ήταν η θέση των Αθηναίων θεατών στην αντιπαράθεση Αντιγόνης - Κρέοντα σχετικά µε το άγραφο και το γραπτό δίκαιο.
11. Πώς χαρακτηρίζει ο χορός (στ. 471-472) την πράξη και τη συµπεριφορά της Αντιγόνης; Νοµίζετε ότι συµφωνεί µαζί της ή την αποδοκιµάζει; Να αιτιολογήσετε την απάντησή σας.
12. Να γράψετε µε δικά σας λόγια την απάντηση της Αντιγόνης στον Κρέοντα. Να αποδώσετε µε το κείµενό σας την ένταση των συναισθηµάτων και το ύφος της Αντιγόνης.
13. Όσοι µαθητές επιθυµείτε, να υποδυθείτε ανά ζεύγη τους ρόλους της Αντιγόνης και του Κρέοντα στην τάξη. Στη συνέχεια:
α) Να συζητήσετε τις αδυναµίες ή τις ιδιαιτερότητες που παρουσιάζουν οι χαρακτήρες του ενός και του άλλου.
β) Να εντοπίσετε τα σηµεία του κειµένου που λειτουργούν και ως σκηνοθετικές οδηγίες (λέξεις, φράσεις, σηµεία στίξης, ποιόν ενεργείας του ρήµατος) και να εξηγήσετε ποιες είναι οι οδηγίες
αυτές.
γ) Να σηµειώσετε σε ποια σηµεία του κειµένου παρατηρείτε ύψωση του τόνου (ανέβασµα της φωνής) και να εξηγήσετε τι δηλώνει κάθε φορά.
32 Βλ. Παράλληλα κείµενα, αρ. ΙΙΙ, 1.
33 Βλ. Παράλληλα κείµενα, αρ. ΙΙΙ, 2, 3.



11.2. Ερµηνευτικές ερωτήσεις κλειστού τύπου ή συνδυασµός ανοικτού και κλειστού τύπου
1. Α. Να επιβεβαιώσετε ή να απορρίψετε το περιεχόµενο των παρακάτω προτάσεων, σηµειώνοντας Χ στο αντίστοιχο τετράγωνο.
καὶ φηµὶ δρᾶσαι κοὐκ ἀπαρνοῦµαι τὸ µή (443). Με τη φράση αυτή η Αντιγόνη:
                                                                                                               Σωστό          Λάθος
α) Αρνείται ότι παραβίασε τη διαταγή του Κρέοντα.
β) Απαντά µε θάρρος στον Κρέοντα.
γ) Αρνείται να απαντήσει στον Κρέοντα.
δ) Αναλαµβάνει στο ακέραιο τις ευθύνες της πράξης της.
ε) Αποδεικνύει τη γενναιότητα του χαρακτήρα της.

Β. Να αιτιολογήσετε µια πρόταση που χαρακτηρίσατε σωστή.
2. Να συνδέσετε κάθε φράση της Α στήλης µε το σχήµα λόγου της Β στήλης που της αντιστοιχεί. (Δυο στοιχεία της στήλης Β περισσεύουν).
                               Α                                                          Β
µὴ µῆκος, ἀλλὰ συντόµως (446)                              πλεονασµός
ἔξω βαρείας αἰτίας ἐλεύθερον (445)                        σχήµα εκ παραλλήλου
θεῶν νόµιµα δύνασθαι ... ὑπερδραµεῖν (455)           επανάληψη
µῶρα δρῶσα ... µώρῳ µωρίαν ὀφλισκάνω               υποφορά
(469-470)                                                                  µεταφορά
                                                                                  παροµοίωση
 

11.3. Γραµµατικές ασκήσεις

1. σὺ µὲν κοµίζοις ἂν σεαυτὸν ᾗ θέλεις (444): Να γράψετε το στίχο µεταφέροντας τους ρηµατικούς τύπους στο β΄ πληθυντικό πρόσωπο αορίστου (στην ίδια έγκλιση).

2. κοµίζοις: Να κλίνετε τον µέλλοντα στην οριστική και ευκτική.

3. Στους στίχους 441-449 υπάρχουν τέσσερα απαρέµφατα. Να τααναγνωρίσετε και να τα µεταφέρετε στους άλλους χρόνους της ίδιας φωνής.

4. λέγω, δύνασθαι, ἐφάνη: Να συµπληρώσετε το β΄ ενικό πρόσωπο του παθητικού µέλλοντα και αορίστου των παραπάνω ρηµατικών τύπων στην οριστική και ευκτική.
Παθητικός Μέλλων                  Παθητικός Αόριστος
Οριστική     Ευκτική                Οριστική           Ευκτική

5. καὶ δῆτ’ ἐτόλµας τούσδ’ ὑπερβαίνειν νόµους (449): Να ξαναγράψετε το στίχο µεταφέροντας:
α) όλους τους κλιτούς τύπους στον αντίθετο αριθµό,
β) το ρ. ἐτόλµας στο γ΄ ενικό και πληθυντικό όλων των εγκλίσεων του ενεστώτα.

6. Να µεταφέρετε τους παρακάτω ρηµατικούς τύπους στο α΄ ενικό πρόσωπο των χρόνων και εγκλίσεων που ζητούνται:
Οριστική Ενεστώτα
Υποτακτική Ενεστώτα
Ευκτική Ενεστώτα
Οριστική Παρατατικού
κοµίζοις,θέλεις,ὥρισεν,ᾠόµην,δύνασθαι,τυχεῖν

7. α) Να συµπληρώσετε τα υπόλοιπα γένη των επιθέτων στην ίδια πτώση
και αριθµό:
                           Αρσενικό            Θηλυκό            Ουδέτερο
                          ἐλεύθερον
                                                     ξύνοικος
                                                                                ἐµφανῆ
                                                                                ἄγραπτα
                                                                                ἀσφαλῆ

β) ἐµφανῆ: Να κλίνετε το επίθετο στα τρία γένη.

11.4. Συντακτικές ασκήσεις
1. Να γίνει συντακτική αναγνώριση των µετοχών της ενότητας.

2. οὐ γάρ τι νῦν γε κἀχθές, ἀλλ’ ἀεί ποτε
ζῇ ταῦτα .............................................. (456-457)
Να βρείτε το υποκείµενο του ρήµατος και να αναφέρετε ποιο συντακτικό φαινόµενο παρατηρείτε.

3. ……………………………… εἰ τὸν ἐξ ἐµῆς
µητρὸς θανόντ’ ἄθαπτον ἠνσχόµην νέκυν,
κείνοις ἂν ἤλγουν (466-467)
Να γράψετε την υπόθεση και την απόδοση του υποθετικού λόγου και να τον χαρακτηρίσετε.

11.5. Λεξιλογικές - Σηµασιολογικές ασκήσεις
1. Να µεταφέρετε στη νέα ελληνική τις παρακάτω φράσεις και προτάσεις
µε τη σηµασία που έχουν στο κείµενο:
• ἔξω βαρείας αἰτίας (445) ..........................................................................................
• ἡ ξύνοικος τῶν κάτω θεῶν Δίκη (451)...............................................................
• (οὐκ ἔµελλον ἐγὼ) τὴν δίκην δώσειν (459-460).............................................
• τοῖσδε οὐκ ἀλγύνοµαι (468)....................................................................................
• σχεδόν τι µώρῳ µωρίαν ὀφλισκάνω (470) .......................................................

2. Να γράψετε συνώνυµα των παρακάτω λέξεων στην αρχαία ελληνική:
φηµί, δρῶ, οἶδα, θνῄσκω, ἀλγῶ, ὀφλισκάνω, οἴοµαι.

3. νεύουσαν, δρᾶσαι, λέγω, ἐτόλµας, ἠν(ε)σχόµην:
α) Από τα ρήµατα που σας δίνονται να σχηµατίσετε παράγωγα ουσιαστικά και επίθετα, όπου υπάρχουν, στα νέα ελληνικά.
β) Να συνδυάσετε τρία επίθετα µε ουσιαστικά και να σχηµατίσετε ονοµατικά σύνολα.

4. Να συνδέσετε τις λέξεις της στήλης Α µε την απόδοσή τους στη νέα ελληνική στη στήλη Β. (Δύο λέξεις της στήλης Β περισσεύουν).
               Α                                        Β
1. ἀλγύνοµαι                                α. σταθερός
2. ἀσφαλής                                  β. θάνατος
3. µόρος                                       γ. θλίβοµαι
4. δεῖµα                                        δ. ανοησία
5. µέλλω                                      ε. αφοβία
6. µωρία                                       στ. λύπη
                                                    ζ. φόβος
                                                    η. σκοπεύω
 
12. Στίχοι 473 - 507
12.1. Ερµηνευτικές ερωτήσεις ανοικτού τύπου
(ανάπτυξης και σύντοµης απάντησης)
1. Από τα λόγια του Κρέοντα (473-496) να επισηµάνετε τα στοιχεία που
αποδίδουν το ήθος του και να τον χαρακτηρίσετε.
2. Πώς εξηγείτε το γεγονός ότι ο Κρέων, ενώ αρχικά είχε απευθύνει τις ερωτήσεις του στην Αντιγόνη, µετά τα τελευταία της λόγια δεν απευθύνεται πλέον σ’ αυτή, αλλά στο χορό34;
3. Με ποιες παρατηρήσεις του προσπαθεί ο Κρέων να κάµψει την αγέρωχη στάση της Αντιγόνης στους στίχους 473-478 και να την τροµοκρατήσει; Πόσο αποτελεσµατική είναι αυτή η προσπάθειά του;
Να αιτιολογήσετε την απάντησή σας µε στοιχεία του κειµένου.
4. Να ερµηνεύσετε τα λόγια του Κρέοντα στους στίχους 473-478 έτσι ώστε να γίνει φανερή η τραγική ειρωνεία.
5. Ποιες κατηγορίες προσάπτει συνολικά ο Κρέων στην Αντιγόνη στην προσπάθειά του να µην αφήσει καµιά αµφιβολία ότι η ποινή που της επιβάλλει είναι δίκαιη35;
6. Εξετάζοντας τα λόγια του Κρέοντα στους στίχους 473-496, να αναφέρετε τα σφάλµατα που διαπράττει και που θα τον οδηγήσουν στο τραγικό του τέλος36.
7. ΄Εχοντας υπόψη τη µακρά δηµοκρατική παράδοση της Αθήνας, ποια απήχηση εκτιµάτε ότι είχε στους Αθηναίους η άποψη του Κρέοντα, ότι ο πολίτης είναι δούλος των αρχόντων;
34 Φαινοµενικά η απάντησή του απευθύνεται στο χορό, ενώ πραγµατικός αποδέκτης της
είναι η Αντιγόνη (και οποιοσδήποτε αµφισβητεί την εξουσία του). Με τον τρόπο αυτό:
α) Την περιφρονεί επιδεικτικά. β) Θεωρεί αδιανόητο να του συµπεριφέρεται ένας
κατώτερός του κατ’ αυτόν τον τρόπο και γι’ αυτό την αγνοεί. γ) Θεωρεί ότι ο χορός δεν
αποδοκίµασε όσο θα έπρεπε τα λόγια της και θέλει να του τονίσει το µέγεθος της ενοχής
της.

35 α) Παράκουσε τις εντολές του. β) Είχε το θράσος να καυχηθεί για την πράξη της
δηµοσίως χωρίς να δείξει καµία µεταµέλεια. γ) Είχε το θράσος, αυτή, µια γυναίκα, να
αµφισβητήσει τις αποφάσεις ενός άντρα και βασιλιά.
36 α) Αγνοεί τους νόµους των θεών για την ταφή των νεκρών. β) Περιφρονεί µε την
απόφασή του τον ἑρκεῖο Δία, τον προστάτη της οικογένειας. γ) Κατηγορεί άδικα και
χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο την Ισµήνη ότι παραβίασε τις εντολές του
.
8. Να εξηγήσετε ποιοι παράγοντες εµποδίζουν τον Κρέοντα να κρίνει την πράξη της Αντιγόνης ψύχραιµα και να αποφύγει τα σφάλµατα που θα του προξενήσουν στο τέλος τόσες συµφορές37.
9. Ποια είναι η σηµασία της λέξης ἀνήρ, όπως τη χρησιµοποιεί ο Κρέων στο στίχο 484; Τι δηλώνει η επανάληψή της και µάλιστα στον ίδιο στίχο;
10. Ποιες κοινωνικές αντιλήψεις για τη θέση της γυναίκας εκφράζονται στα λόγια του Κρέοντα για την Αντιγόνη;
11. Πώς κατέληξε ο Κρέων στο συµπέρασµα ότι συνεργός στην ταφή ήταν και η Ισµήνη; Να ελέγξετε το συλλογισµό του και να αποκαλύψετε τις αδυναµίες του.
12. Ποια είναι η ὕβρις της Αντιγόνης στην οποία αναφέρεται ο Κρέων στο στίχο 482;
13. Να συγκεντρώσετε τις αποφθεγµατικές προτάσεις του Κρέοντα στους στίχους 473-496 και να αποδώσετε τη σηµασία τους.
14. Να περιγράψετε την ψυχική κατάσταση του Κρέοντα, όπως αυτή διακρίνεται στους στίχους 473-496. Ποια συµπεράσµατα βγάζετε για το χαρακτήρα του;
15. Με θέµα τη σύγκρουση ανάµεσα στον Κρέοντα και στην Αντιγόνη, να δηµιουργήσετε, όσοι από τους µαθητές επιθυµείτε, ελεύθερη σύνθεση για αφίσα, µε στόχο την αναγγελία παράστασης της τραγωδίας του Σοφοκλή Ἀντιγόνη.
16. θέλεις τι µεῖζον, τί δῆτα µέλλεις; (497, 499): Ποιο νόηµα αποκτούν τα λόγια της Αντιγόνης στην περίπτωση αυτή; Να αναφερθείτε στο ύφος της ηρωίδας και να το αιτιολογήσετε38.
 
37 α) Η δέσµευση που ανέλαβε µε τις προγραµµατικές του δηλώσεις. β) Η υπεροψία και η
αλαζονεία, που ενισχύεται από το βασιλικό αξίωµα· βάζει τον εαυτό του και τις αποφάσεις
του πάνω από όλους και όλα. γ) Ο υπερτροφικός εγωισµός του και η υπερηφάνειά του:
Θεωρεί προσωπική προσβολή την παραβίαση των διαταγών του και χάνει εντελώς την
ψυχραιµία του, όταν διαπιστώνει ότι είναι γυναίκα αυτή που τις παραβιάζει. δ) Η
αυταρχική νοοτροπία του κατά την άσκηση της εξουσίας: Ο πολίτης είναι δούλος του
άρχοντα.

38 Αποτελούν πρόκληση, σαρκασµό και ειρωνεία για τον Κρέοντα. Διαµορφώνουν ανάλο-
γα το ύφος της ηρωίδας. Αυτό το φραστικό «όπλο» επιλέγει η Αντιγόνη απέναντι στο
βασιλιά α) επειδή ταιριάζει στο χαρακτήρα της, β) για να του δείξει την περιφρόνησή
της, γ) για να τον εξευτελίσει στα µάτια των πολιτών της Θήβας, δ) επειδή εκµηδενίζει το φόβο της θανατικής ποινής και έτσι του αφαιρεί και την τελευταία ικανοποίηση, ότι
µε την απειλή του θανάτου θα την κάνει να λυγίσει.


17. Πώς βλέπει η Αντιγόνη τον τρόπο που ασκεί την εξουσία ο Κρέων και ποια χαρακτηριστικά του αποδίδει στους στίχους 505-507;

18. Ποια είναι η γνώµη του χορού για τις αποφάσεις του Κρέοντα σύµφωνα µε την άποψη της Αντιγόνης;

19. Γιατί ο χορός αποφεύγει να εκφράσει ανοιχτά την άποψή του για την πράξη της Αντιγόνης;

20. καίτοι πόθεν κλέος γ’ ἂν εὐκλεέστερον
κατέσχον ἢ τὸν αὐτάδελφον ἐν τάφῳ // τιθεῖσα;
Ποια αντίληψη για τη φήµη ή την υστεροφηµία του ανθρώπου εκφράζουν οι παραπάνω στίχοι; Αφού ερευνήσετε για το ίδιο θέµα στον Όµηρο, να εκτιµήσετε πόσο έχει επηρεαστεί ο Σοφοκλής από την οµηρική παράδοση39.

12.2. Ερµηνευτικές ερωτήσεις κλειστού τύπου ή συνδυασµός ανοικτού και κλειστού τύπου
1. Α. Να σηµειώσετε ποια από τα ακόλουθα επιχειρήµατα του Κρέοντα δεν έχουν, κατά τη γνώµη σας, λογική βάση.
α) Ο άνθρωπος που επιδεικνύει υπερβολικό θάρρος αναπόφευκτα στο τέλος κάµπτεται.
β) Δεν είναι σωστό να καυχιέται όποιος είναι δούλος των άλλων.
γ) Η Αντιγόνη αυθαδίασε µε την περιφρόνηση που επιδεικνύει στο νόµο της πόλης.
δ) Η αυθάδεια της Αντιγόνης κορυφώνεται όταν επαίρεται για την πράξη της.
ε) Αν η Αντιγόνη έµενε ατιµώρητη, ο Κρέων θα αντιµετώπιζε τη µοµφή της δειλίας.
στ) Η Αντιγόνη θα τιµωρηθεί σκληρά, γιατί έχει παραβεί τους νόµους της πολιτείας.

39 Για τη µελέτη στον Όµηρο, βλ.: α) Οµήρου Ιλιάδα, Ε 3, 273, Ζ 446, Η 91,451, Θ 192, Ι
413, 415, Κ 212, Ρ 16, 131, 232, Σ 121, Ψ 280. β) Οµήρου Οδύσσεια, α 97, 247, 354, β 132-
133, γ 81, 397, δ 593, 737, ξ 379, τ 107. Βλ. επίσης Ηροδότου Ἱστορίαι, Θ 78-79.


Β. Να αιτιολογήσετε τις επιλογές σας.

92. Να επιβεβαιώσετε ή να απορρίψετε το περιεχόµενο των παρακάτω προτάσεων, σηµειώνοντας Χ στο αντίστοιχο τετράγωνο.
Ο Κρέων απευθυνόµενος στο χορό (473-507):
                                                                                                                                 Σωστό           Λάθος
α) Δηλώνει την απόφασή του να τιµωρήσει και τις δύο αδελφές.
β) Τονίζει ότι κανένας συγγενικός δεσµός δε θα τον επηρεάσει στην απόφασή του.
γ) Παρουσιάζεται ως αδιαµφισβήτητος φύλακας του θεϊκού νόµου.
δ) Αναγνωρίζει τα ίδια δικαιώµατα στον άντρα και στη γυναίκα.
ε) Παρουσιάζει την Ισµήνη ως συνυπεύθυνη.
στ) Θέλει να εκφοβίσει τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Β. Να αιτιολογήσετε µια σωστή πρόταση.

12.3. Γραµµατικές ασκήσεις

1. πίπτειν, φρονεῖν, ὑβρίζειν, ὑπερβαίνουσα, βουλεῦσαι, καλεῖτε, εἶδον,
µισῶ, θέλῃ: Να τοποθετήσετε τους ρηµατικούς τύπους στην κατάλληλη στήλη του πίνακα που ακολουθεί:
Οριστική Ενεστώτα.........................................................................................
Υποτακτ.Ενεστώτα.........................................................................................
Προστ.Ενεστώτα...........................................................................................
Απαρέµφ.Ενεστώτα.........................................................................................
ΜετοχήΕνεστώτα...........................................................................................
Οριστική β΄ Αορ............................................................................................
Απαρέµφ. α΄ Αορ............................................................................................

2. σκληρὰ φρονήµατα, ἐγκρατέστατον σίδηρον, µόρου κακίστου: Να γράψετε τις συνεκφορές στις πλάγιες πτώσεις ενικού και πληθυντικού αριθµού.

3. ἀρτίως, µέγα, κακίστου, ἐγκρατέστατον: Να γράψετε τα παραπάνω επίθετα και επιρρήµατα στη σωστή θέση του πίνακα και να συµπληρώσετε τους άλλους βαθµούς.
             Θετικός          Συγκριτικός              Υπερθετικός
................................................................................................................
................................................................................................................ 
................................................................................................................ 
................................................................................................................ 

4. νόµους ὑπερβαίνουσα τοὺς προκειµένους (481)
ἐγὼ µὲν οὐκ ἀνήρ, αὕτη δ’ ἀνήρ (489)
θέλεις τι µεῖζον (497)
εἰ µὴ γλῶσσαν ἐγκλῄοι φόβος (505):
Στις παραπάνω φράσεις να µεταφερθούν όλοι οι κλιτοί τύποι στον αντίθετο αριθµό.

5. α) ἐπεὶ δέδρακεν: Να µεταφέρετε το ρήµα στην οριστική όλων των χρόνων.
β) δεδρακυῖαν γελᾶν: Να γράψετε το απαρέµφατο στον αόριστο.

6. Να κάνετε γραµµατική αναγνώριση των λέξεων της στήλης Α, συνδέοντάς τες µε τα στοιχεία της στήλης Β που τους αντιστοιχούν. (Δύο στοιχεία της στήλης Β περισσεύουν).
                    Α                              Β
1. καλλύνειν                   α. επίρρηµα υπερθ. βαθµού
2. ὅστις                           β. απαρέµφατο ενεστώτα
3. τούτοις                        γ. ουσιαστικό γ΄ κλίσης
4. ὕβρις                           δ. επίρρηµα θετικού βαθµού
5. ἐπαιτιῶµαι                   ε. µετοχή µέλλοντα
6. µάλιστα                       στ. µετοχή ενεστώτα
7. ὀρθῶς                        ζ. οριστική ενεστώτα
8. θυµουµένους              η. δεικτική αντωνυµία
                                       θ. επίρρηµα συγκρ. βαθµού
                                       ι. αναφορική αντωνυµία
 
12.4. Συντακτικές ασκήσεις

1. ἀλλ’ ἴσθι τοι τὰ σκλήρ’ ἄγαν φρονήµατα πίπτειν µάλιστα (473-474)
αὕτη δ’ ὑβρίζειν µὲν τότ’ ἐξηπίστατο,
νόµους ὑπερβαίνουσα τοὺς προκειµένους (480-481)
φιλεῖ δ’ ὁ θυµὸς πρόσθεν ᾑρῆσθαι κλοπεὺς
τῶν µηδὲν ὀρθῶς ἐν σκότῳ τεχνωµένων (493-494):
Να χαρακτηρίσετε τα απαρέµφατα και τις µετοχές των προτάσεων και να γράψετε το υποκείµενό τους.

2. εἴτ’ ἀδελφῆς (οὖσα θυγάτηρ) εἴθ’ ὁµαιµονεστέρα τοῦ παντὸς ἡµῖν Ζηνὸς Ἑρκείου κυρεῖ (486-487):
Να γίνει συντακτική αναγνώριση των υπογραµµισµένων λέξεων.

3. ἔσω γὰρ εἶδον ἀρτίωςλυσσῶσαν αὐτὴν οὐδ’ ἐπήβολον φρενῶν (οὖσαν) (491-492):
Να γίνει λεπτοµερής συντακτική ανάλυση.

4. Να κάνετε συντακτική αναγνώριση των λέξεων της στήλης Α, συνδέοντάς τες µε τα στοιχεία της στήλης Β που τους αντιστοιχούν. (Δύο στοιχεία της στήλης Β περισσεύουν).
            Α                                    Β
1. ἄγαν (473)                           α. επιθετική µετοχή
2. περισκελῆ (475)                  β. αντικείµενο στο κείσεται
3. τοὺς θυµουµένους (477)      γ. υποκείµενο στο κείσεται
4. δοῦλος (479)                       δ. προληπ. κατηγ. στο τὸν σίδηρον
5. νόµους (481)                       ε. τελικό απαρ., αντικ. στο θέλῃ
6. κράτη (485)                       στ. κατηγορούµενο στο ὅστις
7. καλλύνειν (496)                 ζ. επιρρηµ. προσδ. ποσού
                                               η. επίρρηµ. προσδιορ. χρόνου
                                              θ. αντικείµενο στο ὑπερβαίνουσα

12.5. Λεξιλογικές - Σηµασιολογικές ασκήσεις
1. Να µεταφέρετε στη νέα ελληνική τις παρακάτω φράσεις και προτάσεις µε τη σηµασία που έχουν στο κείµενο:
• οὐ γὰρ ἐκπέλει φρονεῖν µέγ’ ὁ δοῦλος (478-479) ..........................................
• οἶδα τοὺς θυµουµένους ἵππους καταρτυθέντας (477-478)........................
• τί δῆτα µέλλεις; (499) .................................................................................................
• κείνην ἴσον ἐπαιτιῶµαι (489-490)........................................................................
• κἄξεστιν αὐτῇ δρᾶν (507) ........................................................................................

2. Να βρείτε τις λέξεις του κειµένου που έχουν ετυµολογική συγγένεια µε τα ακόλουθα ουσιαστικά: ρήγµα, θυµός, φρόνηµα, δράστης, άλωση, το κάλλος, κλήση, κατοχή.

3. α) αἱρῶ, αἱροῦµαι: Να συνθέσετε τα ρήµατα µε προθέσεις και να γράψετε µε αυτά σύντοµες προτάσεις.
β) αἴρω, αἴροµαι: Χρησιµοποιώντας τα ρήµατα είτε απλά είτε σε σύνθεση µε προθέσεις, να γράψετε σύντοµες προτάσεις στη νέα ελληνική.

4. Να συνδέσετε τις λέξεις της στήλης Α µε την απόδοσή τους στη νέα ελληνική στη στήλη Β. (Δύο λέξεις της στήλης Β περισσεύουν).
           Α                                   Β
1. ἐγκρατής                     α. πλησίον
2. θυµοῦµαι                     β. συγγενείς
3. πέλας                           γ. ενθυµούµαι
4. ὑπερβαίνω                   δ. σκληρός
5. ὁµαίµονες                     ε. διαβαίνω
                                        στ. οργίζοµαι
                                        ζ. παραβαίνω

5. Α. Να συµπληρώσετε τα κενά ακολουθώντας το παράδειγµα:
ἀνά + αἱρῶ = αναιρώ - αναίρεση
ἐκ + αἱρῶ = ……...............................……………………
κατά + αἱρῶ = ……...............................……………………
σύν + αἱρῶ = ……...............................……………………
διά + αἱρῶ = ……...............................……………………
ἀπό + αἱρῶ = ……...............................……………………
ὑπό + ἐκ + αἱρῶ = …….......................……………………
πρό + αἱροῦµαι = .....………....................……………….

Β. Να χρησιµοποιήσετε τα ουσιαστικά που γράψατε σε λεκτικά σύνολα, π.χ. η αναίρεση της απόφασης.

Αδίδακτο, 11η Ενότητα, Ξενοφώντα, Κύρου Παιδεία 1.6.20 - 1.6.26



1. ΚΕΙΜΕΝΟ
Τό γε μὴν πειθομένους παρέχεσθαι τοὺς στρατιώτας, οὐκ ἀπείρως μοι δοκῶ αὐτοῦ
ἔχειν, ὦ πάτερ· σύ τε γάρ με εὐθὺς τοῦτο ἐκ παιδίου ἐπαίδευες, σαυτῷ πείθεσθαι ἀναγ-
κάζων· ἔπειτα τοῖς διδασκάλοις παρέδωκας, καὶ ἐκεῖνοι αὖ τὸ αὐτὸ τοῦτο ἔπραττον· ἐπεὶ
δ’ ἐν τοῖς ἐφήβοις ἦμεν, ὁ ἄρχων τοῦ αὐτοῦ τούτου ἰσχυρῶς ἐπεμελεῖτο· καὶ οἱ νόμοι δέ
μοι δοκοῦσιν οἱ πολλοὶ ταῦτα δύο μάλιστα διδάσκειν, ἄρχειν τε καὶ ἄρχεσθαι. Καὶ τοίνυν
κατανοῶν περὶ τούτων ἐν πᾶσιν ὁρᾶν μοι δοκῶ τὸ προτρέπον πείθεσθαι μάλιστα ὂν τὸ τὸν
πειθόμενον ἐπαινεῖν τε καὶ τιμᾶν, τὸν δὲ ἀπειθοῦντα ἀτιμάζειν τε καὶ κολάζειν.
Καὶ ἐπὶ μέν γε τὸ ἀνάγκῃ ἕπεσθαι αὕτη, ὦ παῖ, ἡ ὁδός ἐστιν· ἐπὶ δὲ τὸ κρεῖττον τούτου
πολύ, τὸ ἑκόντας πείθεσθαι, ἄλλη ἐστὶ συντομωτέρα. ὃν γὰρ ἂν ἡγήσωνται περὶ τοῦ
συμφέροντος ἑαυτοῖς φρονιμώτερον ἑαυτῶν εἶναι, τούτῳ οἱ ἄνθρωποι ὑπερηδέως
πείθονται. Γνοίης δ’ ἂν ὅτι τοῦθ’ οὕτως ἔχει ἐν ἄλλοις τε πολλοῖς καὶ δὴ καὶ ἐν τοῖς
κάμνουσιν, ὡς προθύμως τοὺς ἐπιτάξοντας ὅ τι χρὴ ποιεῖν καλοῦσι· καὶ ἐν θαλάττῃ δὲ ὡς
προθύμως τοῖς κυβερνήταις οἱ συμπλέοντες πείθονται· καὶ οὕς γ’ ἂν νομίσωσί τινες
βέλτιον αὑτῶν ὁδοὺς εἰδέναι, ὡς ἰσχυρῶς τούτων οὐδ’ ἀπολείπεσθαι θέλουσιν. ὅταν δὲ
οἴωνται πειθόμενοι κακόν τι λήψεσθαι, οὔτε ζημίαις πάνυ τι θέλουσιν εἴκειν οὔτε δώροις
ἐπαίρεσθαι. οὐδὲ γὰρ δῶρα ἐπὶ τῷ αὑτοῦ κακῷ ἑκὼν οὐδεὶς λαμβάνει.
ΞΕΝ ΚΠαιδ 1.6.20–1.6.26


2. ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ

ὑπερηδέως : με μεγάλη ευχαρίστηση
κάμνω : είμαι άρρωστος
ἐπιτάττω + πλάγια ερωτημ. : διατάζω ορίζω
συμπλέω : συνταξιδεύω
ἀπολείπομαι τινός : εγκαταλείπω, απομακρύνομαι
ζημία : τιμωρία
εἴκω τινί : υποχωρώ
ἐπαίρομαι τινί : ξεσηκώνομαι , παρασύρομαι

3. Παρατηρήσεις

1.Να γραφεί η μετάφραση του κειμένου:



ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ

ΕΝΑΡΘΡΟ ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ

Για το υποκείμενο του έναρθρου απαρεμφάτου ισχύει ό,τι και για το υποκείμενο του του άναρθρου:

Σε περίπτωση ταυτοπροσωπίας με το υποκείμενο του κύριου ρήματος το υποκείμενο του απαρεμφάτου αποσιωπάται ενώ το ενδεχόμενο κατηγορούμενο ή οι κατηγορηματικοί προσδιορισμοί του αποσιωπώμενου υποκείμενου του απαρεμφάτου εκφέρονται, λόγω έλξης, σε ονομαστική:
  • ΑΝΔΟΚ 2.9 τό γε δυστυχέστατος εἶναι ἀνθρώπων οὐδαμῇ ἐκφεύγω || δεν μπορώ να ξεφύγω με κανέναν τρόπο από το να είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος.
  • ΞΕΝ ΚΠαιδ 8.7.23 ἐκ πάντων ἀνθρώπων τὸ ἀξιόπιστοι εἶναι ἀποβαλεῖτε || όλοι οι άνθρωποι θα πάψουν να σας θεωρούν αξιόπιστους.
  • ΞΕΝ Κυν 12.21 ἡ δὲ [ἀρετὴ] πανταχοῦ πάρεστι διὰ τὸ εἶναι ἀθάνατος η αρετή είναι πανταχού παρούσα επειδή είναι αθάνατη.


Σε περίπτωση ετεροπροσωπίας εκφέρεται κατά κανόνα σε αιτιατική:
  • ΛΥΚΟΥΡ 91 τὸ ἐλθεῖν τοῦτον οἶμαι … || το ότι αυτός ήρθε νομίζω κλπ.
Μόνο σε ορισμένες πολύ σπάνιες περιπτώσεις ετεροπροσωπίας το υποκείμενο του έναρθρου απαρεμφάτου εκφέρεται αντί για αιτιατική σε γενική υποκειμενική (πρβ. στο παράδειγμα από τον Ξενοφώντα την αντιδιαστολή γιγνώσκω τὰς τούτων ἀπειλὰς καὶ τὸ ἄλλων κολάζειν):
  • ΞΕΝ ΚΑναβ 7.7.24 γιγνώσκω τὰς τούτων ἀπειλὰς οὐχ ἦττον σωφρονιζούσας ἢ ἄλλων τὸ ἤδη κολάζειν ξέρω ότι οι απειλές από την πλευρά αυτών δεν είναι λιγότερο αποτελεσματικές από την άμεση επιβολή τιμωρίας από την πλευρά άλλων.
  • ΔΗΜ 19.269 τό γ' εὖ φρονεῖν αὐτῶν μιμεῖσθε || μπορείτε να μιμηθείτε τουλάχιστον τη σύνεση που τους διέκρινε.
Το έναρθρο απαρέμφατο χρησιμοποιείται, όπως και το άναρθρο, ως υποκείμενο σε πτώση ονομαστική:
  • ΞΕΝ ΚΠαιδ 5.1.11 τὸ ἐρᾶν ἐθελούσιόν ἐστιν || το να αγαπά κανείς εξαρτάται από τη θέληση του ανθρώπου.
  • ΞΕΝ ΚΠαιδ 5.4.19 τὸ ἁμαρτάνειν ἀνθρώπους ὄντας οὐδὲν οἶμαι θαυμαστόν || το να σφάλουμε δεν το θεωρώ καθόλου παράξενο μιας και είμαστε άνθρωποι.
  • ΠΛ Φαιδ 71c τῷ ζῆν ἐστί τι ἐναντίον, ὥσπερ τῷ ἐγρηγορέναι τὸ καθεύδειν; || υπάρχει κάτι αντίθετο στη ζωή, όπως ο ύπνος είναι αντίθετος στην εγρήγορση;
Το έναρθρο απαρέμφατο χρησιμοποιείται:
 ως επεξήγηση μιας προηγούμενης λέξης, και ειδικότερα μιας αντωνυμίας:
  • ΗΡΟΔ 1.137 αἰνέω καὶ τόνδε [τὸν νόμον], τὸ μὴ μιῆς αἰτίης εἵνεκα μηδένα φονεύειν || επικροτώ και αυτή τη συνήθεια, το να μη επιτρέπεται δηλαδή να σκοτώσει κανείς κάποιον για μια και μόνη αιτία.
  • ΠΛ Γοργ 483c τοῦτό ἐστι τὸ ἀδικεῖν, τὸ πλέον τῶν ἄλλων ζητεῖν ἔχειν || αυτό είναι το να αδικείς, το να επιδιώκεις δηλαδή να κατέχεις περισσότερα από τους άλλους.
  ως αντικείμενο μεταβατικών ρημάτων σε πτώση αιτιατική:
  • ΗΡΟΔ 9.79 τὸ μὲν εὐνοέειν τε καὶ προορᾶν ἄγαμαί σευ || θαυμάζω την καλή σου διάθεση και προνοητικότητα.
  • ΠΛ Γοργ 522e αὐτὸ τὸ ἀποθνῄσκειν οὐδεὶς φοβεῖται […] τὸ δὲ ἀδικεῖν φοβεῖται || αυτό καθαυτό το να πεθάνει δεν το φοβάται κανείς, το να αδικεί το φοβάται.
  • ΠΛ Απολ 28d δείσας τὸ ζῆν || φοβήθηκε να ζήσει.
Σε αιτιατική εκφέρεται το έναρθρο απαρέμφατο και ως εμπρόθετος προσδιορισμός σε συνάφεια με τις προθέσεις διά (= επειδή, διότι), ἐπί, πρός, εἰς (για, για να, προς, στο να), κατά και ενίοτε εἰς (= σε, σε σχέση με, ως προς), παρά (= σε σύγκριση με), μετά (μετά, κατόπιν), περί (αναφορικά με, για):
  • ΞΕΝ Απομν 1.2.1 πρὸς τὸ μετρίως δεῖσθαι πεπαιδευμένος || εξασκημένος στο να αρκείται στα απαραίτητα.
  • ΘΟΥΚ 1.41.2 τῶν ἁπάντων ἀπερίοπτοί εἰσι παρὰ τὸ νικᾶν || δεν υπολόγιζαν τίποτα άλλο παρά το να νικήσουν.
  • ΙΣΟΚΡ 12.229 ἄνδρα περὶ τὸ λέγειν γεγυμνασμένον || άνδρα εξασκημένο στο να ρητορεύει.
ως αιτιατική του κατά τι ή της αναφοράς:
  • ΣΟΦ Αντ 79 τὸ δὲ βίᾳ πολιτῶν δρᾶν ἔφυν ἀμήχανος || δεν είμαι φτιαγμένη να πράττω αντίθετα προς τη βούληση των πολιτών.
Η γενική του έναρθρου απαρεμφάτου χρησιμοποιείται:
ως αντικείμενο:
  • ΑΙΣΧ ΠρομΔ 681 τοῦ ζῆν ἀπεστέρησεν || του αφαίρεσε τη ζωή.
  • ΞΕΝ ΚΑναβ 1.4.15 ἄρξαντες τοῦ διαβαίνειν || αρχίσατε τη διάβαση [του Ευφράτη].
  • ΠΛ Φαιδ 117a γλιχόμενος τοῦ ζῆν || λαχταρώντας τη ζωή.
συνηθισμένη είναι η χρήση της γενικής του απαρεμφάτου (ιδίως από τον Θουκυδίδη και εξής) για τη δήλωση του σκοπού:
  • ΘΟΥΚ 2.32. ἐτειχίσθη Ἀταλάντη ὑπὸ Ἀθηναίων τοῦ μὴ λῃστὰς κακουργεῖν τὴν Εὔβοιαν || η Αταλάντη οχυρώθηκε από τους Αθηναίους για να μη λεηλατούν οι ληστές την Εύβοια.
  • ΘΟΥΚ 1.4.1 Μίνως τὸ λῃστικὸν καθῄρει ἐκ τῆς θαλάσσης τοῦ τὰς προσόδους μᾶλλον ἰέναι αὐτῷ || ο Μίνως εκκαθάρισε την θάλασσα από τους ληστές για να εισρέουν τα εισοδήματα σε αυτόν τον ίδιο.
  • ΘΟΥΚ 8.39.4 ἀγγελίαν ἔπεμπον τοῦ ξυμπαρακομισθῆναι || έστειλαν μήνυμα για να έρθουν να τους συνοδεύσουν.
ως γενική της αιτίας:
  • ΕΥΡ ΙΑ 677 ζηλῶ σε μᾶλλον ἢ 'με τοῦ μηδὲν φρονεῖν || σε μακαρίζω πιο πολύ από μένα επειδή δεν ξέρεις τίποτα.
στη σύγκριση - γενική συγκριτική:
  • ΞΕΝ ΚΠαιδ 1.5.13 τί οὖν ἐστιν ἢ τοῦ ἀλέξασθαι δικαιότερον ἢ τοῦ τοῖς φίλοις ἀρήγειν κάλλιον; || Τι λοιπόν είναι δικαιότερο από το να αποκρούσεις τον εχθρό ή από το να βοηθάς τους φίλους;
  • ΠΛ Συμπ 218d ἐμοὶ μὲν οὐδέν ἐστι πρεσβύτερον τοῦ ὡς ὅ τι βέλτιστον ἐμὲ γίγνεσθαι || για μένα δεν υπάρχει σπουδαιότερο πράγμα από το να γίνω όσο το δυνατόν τελειότερος.
  • ΔΗΜ 1.23 δοκεῖ τὸ φυλάξαι τἀγαθὰ τοῦ κτήσασθαι χαλεπώτερον εἶναι || φαίνεται ότι το να διατηρήσει κανείς τα αγαθά είναι δυσκολώτερο από το να τα αποκτήσει.
ως εμπρόθετοςπροσδιορισμός με τις προθέσεις ἀντί (=αντί), ἐξ, ἀπό, ἐπί, πρό, ὑπέρ (= για, για να), διά (= μέσω, εξαιτίας), μετά (= με, μαζί με, κατά), περί (περί, σχετικά με, για), ἕνεκα, χάριν (εξαιτίας, για χάρη), χωρίς (= εκτός αυτού, πέρα από αυτό, χώρια που), ἄνευ(= χωρίς, πέρα από το ότι, ἄνευ τοῦ = ακόμη και αν δεν), πλήν (= εκτός από το ότι), μέχρι:
  • ΘΟΥΚ 4.84.2 οἱ δὲ περί τοῦ δέχεσθαι αὐτὸν κατ' ἄλλήλους ἐστασίαζον || αυτοί μάχονταν μεταξύ τους σχετικά με το αν πρέπει να τον δεχτούν στην πόλη τους.
  • ΞΕΝ ΚΑναβ 3.4.35 οἱ ἵπποι πεποδισμένοι εἰσὶ τοῦ μὴ φεύγειν ἕνεκα || τα άλογα ήταν δεμένα στα πόδια για να μη φύγουν.
  • ΠΛ Συμπ 184b οὐδὲν δοκεῖ τούτων οὔτε βέβαιον οὔτε μόνιμον εἶναι, χωρὶς τοῦ μηδὲ πεφυκέναι ἀπ΄ αὐτῶν γενναίαν φιλίαν || τίποτα από αυτά δεν φαίνεται να είναι ούτε σταθερό ούτε μόνιμο, χώρια που δεν γεννιέται από αυτά μια γενναιόδωρη φιλία.
με επιρρήματα όπως μεταξύ, ἔξω, ἐγγύς, πόρρω μαζί με τοεἶναι, γίγνεσθαι κτό.:
  • ΠΛ Φαιδ 96e πόρρω που ἐμὲ εἶναι τοῦ οἴεσθαι περὶ τούτων του τὴν αἰτίαν εἰδέναι || απέχω πολύ από το να πιστεύω ότι γνωρίζω την αιτία κανενός από αυτά.


Το έναρθρο απαρέμφατο εκφερόμενο σε πτώση δοτική χρησιμοποιείται κυρίως:
ως δοτική της αιτίας:
  • ΞΕΝ ΚΠαιδ 4.5.9 ἐβριμοῦτό τε τῷ Κύρῳ καὶ τοῖς Μήδοις τῷ καταλιπόντας αὐτὸν ἔρημον οἴχεσθαι || ήταν πολύ οργισμένος με τον Κύρο και τους Μήδους γιατί τον άφησαν χωρίς φρουρά και έφυγαν.
  • ΞΕΝ ΚΑναβ 1.5.9 ἡ βασιλέως ἀρχὴ τῷ διεσπάσθαι τὰς δυνάμεις ἀσθενὴς [ἦν] || η εξουσία του βασιλιά ήταν εξασθενημένη εξαιτίας της διάσπασης των στρατιωτικών του δυνάμεων.
ως δοτική του οργάνου ή του μέσου:
  • ΔΗΜ 8.11 οὐδενὶ τῶν πάντων πλέον κεκράτηκε Φίλιππος, ἢ τῷ πρότερος πρὸς τοῖς πράγμασι γίγνεσθαι σε τίποτα δεν οφείλει ο Φίλιππος την επικράτησή του τόσο όσο στο ότι ήταν πρώτος στο πεδίο τη μάχης.
ως εμπρόθετος προσδιορισμός, κυρίως, με τις προθέσεις ἐν, ἐπί (= διότι, εξαιτίας, για, με σκοπό, υπό τον όρο ότι):
  • ΘΟΥΚ 1.34.1 οὐ γὰρ ἐπὶ τῷ δοῦλοι, ἀλλ' ἐπὶ τῷ ὁμοῖοι τοῖς λειπομένοις εἶναι ἐκπέμπονται || γιατί οι άποικοι δεν στέλνονται στους προορισμούς τους για να γίνουν δούλοι, αλλά για να έχουν ίδια δικαιώματα με αυτούς που παραμένουν στη μητρόπολη.
  • ΞΕΝ Απομν 4.8.2 [Σωκράτης] ἐθαυμάζετο ἐπὶ τῷ εὐθύμως καὶ εὐκόλως ζῆν || ο Σωκράτης προκαλούσε θαυμασμό για τον χαρούμενο και ξένιαστο τρόπο ζωής του.
σε σύναψη με το επίρρημα ἅμα:
  • ΠΛ Πολ 468d ἅμα τῷ τιμᾶσθαι καὶ τὴν ἰσχὺν αὐξήσει || μαζί με την αναγνώριση θα του αυξήσει και τη δύναμή του.


Το έναρθρο απαρέμφατο χρησιμοποιείται και ως επιφώνημα:
  • ΞΕΝ ΚΠαιδ 2.2.4 τῆς τύχης, τὸ ἐμὲ νῦν κληθέντα δεῦρο τυχεῖν τι ατυχία! Να είμαι καλεσμένος τώρα εδώ!
ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ
Ενρινόληκτα ρήματα

10 Δεκ 2013

Αδίδακτο Κείμενο, 10η Ενότητα, Δημοσθένης '' Περί των συμμοριών ''



ΚΕΙΜΕΝΟ

[1] Οἱ μὲν ἐπαινοῦντες, ὦ ἄνδρες Ἀθηναῖοι, τοὺς προγόνους ὑμῶν λόγον εἰπεῖν μοι

δοκοῦσι προαιρεῖσθαι κεχαρισμένον, οὐ μὴν συμφέροντά γ’ ἐκείνοις οὓς ἐγκωμιάζουσι

ποιεῖν·περὶ γὰρ πραγμάτων ἐγχειροῦντες λέγειν ὧν οὐδ’ εἷς ἀξίως ἐφικέσθαι τῷ λόγῳ

δύναιτο, αὐτοὶ μὲν τοῦ δοκεῖν δύνασθαι λέγειν δόξαν ἐκφέρονται, τὴν δ’ ἐκείνων ἀρετὴν

ἐλάττω τῆςὑπειλημμένης παρὰ τοῖς ἀκούουσιν φαίνεσθαι ποιοῦσιν. ἐγὼ δ’ ἐκείνων μὲν

ἔπαινον τὸν χρόνον ἡγοῦμαι μέγιστον, οὗ πολλοῦ γεγενημένου μείζω τῶν ὑπ’ ἐκείνων

πραχθέντων οὐδένες ἄλλοι παραδείξασθαι δεδύνηνται· [2] αὐτὸς δὲ πειράσομαι τὸν

τρόπον εἰπεῖν ὃν ἄν μοι δοκεῖτε μάλιστα δύνασθαι παρασκευάσασθαι. καὶ γὰρ οὕτως ἔχει·

εἰ μὲν ἡμεῖςἅπαντες οἱ μέλλοντες λέγειν δεινοὶ φανείημεν ὄντες, οὐδὲν ἂν τὰ ὑμέτερ’ εὖ

οἶδ’ ὅτι βέλτιον σχοίη· εἰ δὲ παρελθὼν εἷς ὁστισοῦν δύναιτο διδάξαι καὶ πεῖσαι, τίς

παρασκευὴ καὶ πόση καὶ πόθεν πορισθεῖσα χρήσιμος ἔσται τῇ πόλει, πᾶς ὁ παρὼν φόβος

λελύσεται. ἐγὼ δὲ τοῦτ’, ἂν ἄρ’ οἷός τ’ ὦ, πειράσομαι ποιῆσαι, μικρὰ προειπὼν ὑμῖν ὡς

ἔχω γνώμης περὶ τῶν πρὸς τὸν βασιλέα.
                                                                                          ΔΗΜΟΣΘΕΝΗΣ, ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΣΥΜΜΟΡΙΩΝ



2. ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ
προαιροῦμαι + τελικό απαρέμφατο : προτιμώ
κεχαρισμένος : χαριτωμένος ευχάριστος
ἐγχειρῶ+ τελικό απαρέμφατο : επιχειρώ, προσπαθω
ἐφικνοῦμαι : φθάνω
δόξαν ἐκφέρομαι : αποκτώ φήμη, δίνω την εντύπωση
ὑπολαμβάνομαι/ὑπειλημμένης : θεωρούμαι, φαίνομαι
παραδείκνυμαι : δείχνω , παρουσιάζω
εὖ οἶδὅτι : βεβαιωτικό επίρρημα = βέβαια, αναμφίβολα
βέλτιον έχω : βελτιώνομαι, πηγαίνω καλύτερα
παρερχομαι : ανεβαίνω στο βήμα
πορίζομαι: προμηθεύομαι, εξασφαλίζομαι



3. Παρατηρήσεις

1.Να γραφεί η μετάφραση του κειμένου:

.........................................................................................................................
.........................................................................................................................
.........................................................................................................................
.........................................................................................................................
.........................................................................................................................
.........................................................................................................................
.........................................................................................................................
.........................................................................................................................
.........................................................................................................................

ΣΥΝΤΑΞΗ

ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ

ΤΟ ΑΝΑΡΘΡΟ ΑΠΑΡΕΜΦΑΤΟ

Το απαρέμφατο που δεν συνοδεύεται από άρθρο χρησιμοποιείται ως υποκείμενο ισοδύναμο με ονομαστική:

  • οἷς κόσμος [ἐστὶ] καλῶς τοῦτο δρᾶν || για τους οποίους είναι τιμή να κάνουν τέτοιες πράξεις επιδέξια.
  • εἶναι τιμὰς γονέων ἐκγόνοις καλὸς θησαυρός || για τους απογόνους είναι καλός θησαυρός το να υπάρχουν τιμές των προγόνων.
Με άναρθρο απαρέμφατο ως υποκείμενο συντάσσονται, όπως διαφαίνεται από τα προηγούμενα παραδείγματα, κυρίως απρόσωπα ρήματα και ισοδύναμες προς αυτά εκφράσεις. Ειδικότερα:
Με άναρθρο τελικό απαρέμφατο ως υποκείμενο συντάσσονται τα
ἔστι, ἔξεστι, δυνατόν ἐστι, οἷόν τέ ἐστι (= επιτρέπεται, είναι δυνατόν, μπορεί) και τα αντίθετά τους,
δεῖ, χρή, ἀναγκαῖόν ἐστι (= πρέπει, είναι αναγκαίο), πρέπει, προσήκει (= αρμόζει), δοκεῖ, καλόν [κακόν], χαλεπόν, δίκαιόν ἐστι (= φαίνεται σωστό, είναι καλό [κακό], νόμιμο) κτό., γίγνεται, συμβαίνει, συμφέρει κτό.:
  • ἐπὶ τοῦ χρυσέου βωμοῦ οὐκ ἔξεστι θύειν || πάνω στον χρυσό βωμό δεν επιτρέπεται να γίνεται θυσία.
Με άναρθρο ειδικό απαρέμφατο ως υποκείμενο συντάσσονται λεκτικά ρήματα όπως λέγεσθαι, ἀγγέλεσθαι, μνημονεύεσθαι, ὁμολογεῖσθαι, νομίζεσθαι κτό.
  • ἐς τοῦτον τὸν χῶρον λέγεται ἀπικέσθαι τὸν στρατόν || λέγεται ότι σε αυτόν τον τόπο έφτασε ο στρατός.
  • νενόμισται ἀνὰ τὴν Ἑλλάδα τὰ σχέτλια ἔργα πάντα Λήμνια καλέεσθαι επικράτησε σε όλη την Ελλάδα τα ειδεχθή εγκλήματα να τα αποκαλούν Λήμνια.
  • ὁμολογεῖται ἄρα ἡμῖν καὶ ταύτῃ τοὺς ζῶντας ἐκ τῶν τεθνεώτων γεγονέναι || υπάρχει λοιπόν και ως προς αυτό το σημείο μεταξύ μας συμφωνία, ότι οι ζωντανοί προέρχονται από τους πεθαμένους.
  • ὁμολογεῖται τὴν πόλιν ἡμῶν ἀρχαιοτάτην εἶναι || αναγνωρίζεται ότι η πόλη μας είναι η πιο αρχαία.
Τα συγκεκριμένα ρήματα όμως μπορούν να έχουν και προσωπική σύνταξη.
  • οὐ μέντοι τοσοῦτός γε λοιμὸς οὐδὲ φθορὰ οὕτως ἀνθρώπων οὐδαμοῦ ἐμνημονεύετο γενέσθαι || πουθενά δεν θυμόταν κανείς να παρουσιάστηκε τόσο φοβερή αρρώστεια ούτε να αφάνισε τόσους ανθρώπους.
  • ὁ Ἀσσύριος εἰς τὴν χώραν ἐμβαλεῖν ἀγγέλλεται || αναγγέλεται ότι ο βασιλιάς της Ασσυρίας θα εισβάλει στη χώρα.
Το απαρέμφατο χωρίς άρθρο χρησιμοποιείται και ως κατηγορούμενο σε συνάρτηση με το ἐστί στην περίπτωση ορισμών (προπαντός σε φιλοσόφους όπως ο Πλάτων):
  • τὸ δίκην διδόναι πότερον πάσχειν τί ἐστιν ἢ ποιεῖν; || το να τιμωρείται κάποιος είναι κάτι παθητικό ή ενεργητικό;
  • τὸ δὲ λέγειν δή ἐστιν εἴρειν || το να μιλάει κανείς είναι το ίδιο με το να βάζει τις λέξεις σε μια σειρά.
  • ἆρα τὸ ὁρᾶν οὐκ αἰσθάνεσθαι λέγεις; (χωρίς το λέγεις η φράση θα είχε: τὸ ὁρᾶν ἐστιν αἰσθάνεσθαι) || άραγε δεν λες ότι το να βλέπει κανείς σημαίνει [= είναι το ίδιο με το να] το να αντιλαμβάνεσαι; (το να βλέπει κανείς σημαίνει [= είναι το ίδιο με το να] το να αντιλαμβάνεται).
Το άναρθρο απαρέμφατο χρησιμοποιείται ως επεξήγηση σε ένα προηγούμενο ουσιαστικό ή μιαν αντωνυμία:
  • εἷς οἰωνὸς ἄριστος, ἀμύνεσθαι περὶ πάτρης || ένα είναι το καλύτερο προφητικό σημάδι, να υπερασπίζεται κανείς την πατρίδα του.
  • ἀρχὴν μὲν ταύτην ἐποιήσατο τῶν εὐεργεσιῶν, τροφὴν τοῖς δεομένοις εὑρεῖν || πρόσφερε αυτήν ως πρώτη ευεργεσία, βρήκε δηλαδή τροφή για όσους την είχαν ανάγκη.
  • ἆρά γε τοῦδε ἐπιθυμεῖτε, ἐν τῷ αὐτῷ γενέσθαι ὅ,τι μάλιστα ἀλλήλοις; || θέλετε μήπως αυτό; να μείνετε δηλαδή ενωμένοι όσο πιο σφιχτά γίνεται ο ένας με τον άλλον;
Το απαρέμφατο χωρίς άρθρο χρησιμοποιείται ως αντικείμενο σε συνάρτηση με πολλές κατηγορίες ρημάτων. Τα κυριότερα από αυτά είναι:
(α) Τα ρήματα που σημαίνουν τη σκέψη και την εκφορά της, όπως τα λογίζεσθαι, διανοεῖσθαι, τα λεκτικά λέγειν, φάναι, μνημονεύειν, ὁμολογεῖν κ.ά., τα δοξαστικά όπως το δοκεῖν, ἡγεῖσθαι, οἴεσθαι, νομίζειν, φαίνεσθαι, ὑποπτεύειν, κ.ά. Επίσης τα πυνθάνεσθαι, ὀμνύναι, ὑπισχνεῖσθαι, ἐλπίζειν, ἀπειλεῖν, αἰτιᾶσθαι, κ.ά. Το απαρέμφατο εδώ είναι κατά κανόνα ειδικό:
  • τοιαύτην διάνοιαν ἔχων διανοεῖται παιδευτὴν εἶναι ἀρετήν || έχοντας αυτά κατά νου σκέφτεται ότι η αρετή μπορεί να διδαχτεί.
  • ἐπύθοντο αὐτὸν πορεύεσθαι ἐπὶ τὸ ἄστυ || έμαθαν ότι βαδίζει προς την πόλη.
  • ἠπείλησαν ἀποκτεῖναι ἅπαντας || απείλησαν ότι θα τους σκότωναν όλους.
  • τὸν λόγον ᾐτιᾶτο δυσχερῆ εἶναι || διατεινόταν ότι η πρόταση ήταν δύσκολη.
Αμφίσημες είναι περιπτώσεις όπως π.χ. αυτές του ὀμνύναι, ὑπισχνεῖσθαι, οι οποίες μπορούν να αποδοθούν και με τελικές προτάσεις:
  • Σεύθης ὑπισχνεῖται αὐτῷ ἀποδώσειν τὰ χωρία τὰ ἐπὶ τῇ θαλάττῃ || ο Σεύθης υπόσχεται ότι θα του παραχωρήσει τα παραθαλάσσια μέρη, αλλά και: υπόσχεται να του του παραχωρήσει τα παραθαλάσσια μέρη.
  • ὀμόσαντες ἡμῖν τοὺς αὐτοὺς φίλους καὶ ἐχθροὺς νομιεῖν || μας ορκιστήκατε ότι θα θεωρείτε τους ίδιους φίλους και εχθρούς, αλλά και: μας ορκιστήκατε να θεωρείτε τους ίδιους φίλους και εχθρούς.
Η άρνηση στα απαρέμφατα που εξαρτώνται από ρήματα που εκφράζουν τη σκέψη και την εκφορά της είναι κατά κανόνα οὐ. Τα λεκτικά ρήματα ενδέχεται ωστόσο να εκφράζουν και μιαν επιθυμία, όπως στην πρόταση:
  • ὁ [Κλέαρχος] πέμπων αὐτῷ [Κύρῳ] ἄγγελον ἔλεγε θαρρεῖν || ο Κλέαρχος στέλνοντας έναν αγγελιοφόρο έλεγε στον Κύρο να έχει θάρρος.
  • και τότε η άρνηση σε μιαν αντίστοιχη αρνητική εκφορά είναι μή, όπως π.χ. στην πρόταση:
  • ἔλεγον αὐτοῖς μὴ ἀδικεῖν || τους έλεγαν να μη αδικοπραγούν.
Άρνηση μὴ δέχονται όμως και τα απαρέμφατα που εξαρτώνται από ρήματα όπως το ἐλπίζειν, ὑπισχνεῖσθαι, ἐπαγγέλλεσθαι, ὀμνύναι κτό. Τα απαρέμφατα αυτά εκφέρονται σε μέλλοντα όταν το περιεχόμενό τους πρόκειται να συμβεί στο μέλλον και μπορεί να είναι, όπως προαναφέρθηκε, τόσο ειδικά όσο και τελικά:
  • ὤμοσαν οἵ τε Ἕλληνες καὶ ὁ Ἀριαῖος μή προδώσειν ἀλλήλους || οι Έλληνες και ο Αριαίος ορκίστηκαν ότι δεν θα [ή: να μην] προδώσουν ο ένας τον άλλον.
(β) Τα εφετικά ρήματα, αυτά δηλαδή που δηλώνουν βούληση και επιθυμία με την στενότερη και ευρύτερη σημασία καθώς και τα αντίθετά τους, όπως π.χ. τα βουλητικά βούλομαι, ἐθέλω, μέλλω, ἐπιθυμῶ, γλίχομαι, ὀρέγομαι, ἀξιῶ, δικαιῶ, ζητῶ, προθυμοῦμαι, πειρῶμαι, μελετῶ, βουλεύομαι, διανοοῦμαι, (προ)αἱροῦμαι, ψηφίζομαι, παρασκευάζομαι. Τα τολμῶ, θαρρῶ, ὑπομένω, εἴωθα κ.ά. από τη μια, τα δέδοικα, φοβοῦμαι, ἐλπίζω, εὐλαβοῦμαι, φεύγω, ὀκνῶ, αἰσχύνομαι κτό. από την άλλη. Ακόμη τα αἰτῶ, αἰτοῦμαι, δέομαι, ἱκετεύω. Τα κελευστικά ή προτρεπτικά κελεύω, παραινῶ, προτρέπω, πείθω, συμβουλεύω, νουθετῶ, ἐπιτάττω, προστάττω, διακελεύομαι, παρακελεύομαι, παραγγέλλω, ἀναγκάζω κτό., τα ρήματα που σημαίνουν λέγω με τη σημασία του κελεύω (= διατάζω), όπως τα: λέγω, φράζω, φωνῶ. Τα κωλυτικά ἀπαγορεύω, ἔχω, κωλύω, εἴργω, ῥύομαι κτό. Τα ἐῶ, συγχωρῶ, ἀφίημι, ἐπιτρέπω, ἀμελῶ κ.ά. Το απαρέμφατο εδώ είναι τελικό:
  • Ἀστυάγης […] βουλόμενος τὸν παῖδα ὡς ἥδιστα δειπνεῖν || ο Αστυάγης επειδή ήθελε να απολαμβάνει το παιδί όσο γίνεται πιο πολύ το δείπνο.
  • οἶσθα οὖν ὃ μέλλεις πράττειν […] μέλλεις τὴν ψυχὴν τὴν σαυτοῦ παρασχεῖν θεραπεῦσαι ἀνδρὶ σοφιστῇ; || ξέρεις τάχα τι πας να κάνεις […] να εμπιστευτείς τη φροντίδα της ψυχής σου σε έναν άνδρα που είναι σοφιστής;
  • τῆς τιμῆς ἐμὲ ἀποστερῆσαι γλίχεται || επιθυμεί να μου αποστερήσει την τιμή.
Η άρνηση σε αυτά τα εξαρτώμενα από εφετικά ρήματα απαρέμφατα είναι μή.
(γ) Τα δυνητικά ρήματα, αυτά δηλαδή που σημαίνουν μπορώ, έχω τη δύναμη, είμαι ικανός, κατάλληλος, έτοιμος, γνωρίζω, ξέρω να κάνω κάτι, είμαι επιδεκτικός σε κάτι, καθώς και τα αντίθετά τους, όπως τα δύνασθαι, οἷός τ' εἰμί, ἐπίστασθαι, εἰδέναι κτό. Επίσηςτο πέφυκα και τα εἰμί, πάρειμι, όταν έχουν τη σημασία "είμαι από τη φύση μου ικανός, κατάλληλος για κάτι". Το απαρέμφατο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι τελικό:
  • τοῖς ἰδιώταις ἔξεστι τὰς δαπάνας συντέμνειν, τοῖς δὲ τυράννοις οὐκ ἐνδέχεται || οι ιδιώτες έχουν τη δυνατότητα να περικόπτουν όσο θέλουν τις καθημερινές τους δαπάνες, ενώ οι τύραννοι δεν μπορούν να κάνουν το ίδιο.
  • κιθαρίζειν οὐκ ἐπίσταμαι || δεν ξέρω να παίζω κιθάρα [μεταφορικά: είμαι άμουσος και απαίδευτος].
(δ) Τα ρήματα που σημαίνουν διδάσκω και μαθαίνω, όπως διδάσκειν, μανθάνειν, μελετᾶν, παιδεύειν. Το απαρέμφατο δηλώνει εδώ το περιεχόμενο ή τον σκοπό της διδασκαλίας και τη μάθησης. Και σε αυτές τις περιπτώσεις το απαρέμφατο είναι τελικό:
  • οἱ ὀρθῶς φιλοσοφοῦντες ἀποθνῄσκειν μελετῶσιν || εκείνοι που επιδίδονται στη φιλοσοφία με τον σωστό τρόπο εφαρμόζουν [στην πράξη] τον θάνατο.
  • πεπαίδευνται καὶ πρὸς λιμὸν καὶ δίψαν καὶ πρὸς ῥῖγος καρτερεῖν || έχουν μάθει να αντέχουν και την πείνα και τη δίψα και το κρύο.
Το απαρέμφατο χωρίς άρθρο χρησιμοποιείται ως συμπληρωματικός προσδιορισμός της έννοιας του κυρίως ρήματος, αλλά και ενός ουσιαστικού ή επιθέτου, αντίστοιχος με πτωτικό προσδιορισμό, κυρίως με τις εξής σημασίες:
(α) Τελικό απαρέμφατο του σκοπού ή του αποτελέσματος.
Η χρήση αυτή είναι η παλαιότερη και πιο συχνή χρήση του απαρεμφάτου και υπόκειται σε όλες τις άλλες. Το απαρέμφατο αποδίδει εδώ το σκοπό και το επιδιωκόμενο ή δυνατό αποτέλεσμα μιας πράξης ή κίνησης που δηλώνεται με το κυρίως ρήμα της πρότασης (πρβ. στο τέταρτο παράδειγμα,
  • τον παραλληλισμό μεταξύ του ἐπὶ τὸν και του πράσσειν):
  • βῆ δ' ἰέναι κατὰ λαὸν Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνων || ξεκίνησε για να πάει στον στρατό των χαλκοθώρακων Αχαιών.
Από την εξασθένιση του γλωσσικού αισθήματος για τον τελικό χαρακτήρα αυτών των απαρεμφάτων προήλθε η εκφορά τους με το ὥστε:
  • δεηθέντες […] ἑκάστων ἰδίᾳ ὥστε ψηφίσασθαι τὸν πόλεμον || είχαν παρακαλέσει κάθε συμμαχική πολιτεία χωριστά να ψηφίσει για να πολεμήσουν (για τον πόλεμο).
  • πάνυ μοι ἐμέλησεν ὥστε εἰδέναι ὁπόσον κατεῖχον χωρίον || φρόντισα πολύ για να εξακριβώσω πόση έκταση είχε η παράταξή τους.
(β) Απαρέμφατο του κατά τι ή της αναφοράς, θεωρείται κυρίως το απαρέμφατο που συντάσσεται με επίθετα όπως τα ἀγαθός, ἄξιος, δεινός, ἐπιτήδειος, ἡδύς, ῥᾴδιος, χαλεπός κτό. Το απαρέμφατο δηλώνει στην χρήση αυτήν το ορισμένο πεδίο όπου κάποιος είναι άξιος κ.τ.λ. (πρβ. στο πρώτο και το δεύτερο παράδειγμα τον παραλληλισμό αιτιατικής [βουλήν, μάχην] και απαρεμφάτου [μάχεσθαι, ἰδεῖν]):
  • ἦν Θεμιστοκλῆςἄξιος θαυμάσαι || ο Θεμιστοκλής ήταν αξιοθαύμαστος.
  • καὶ γὰρ ὁρᾶν στυγνὸς ἦν || διότι ήταν αποκρουστικός στο να τον βλέπει κανείς.
Η απόλυτη χρήση του άναρθρου απαρεμφάτου (ή το "απόλυτο" απαρέμφατο). Σε αντίθεση προς τις προηγούμενες χρήσεις του όπου είναι εξαρτημένο από ένα ρήμα, ουσιαστικό ή επίθετο, υπάρχουν και μερικά απαρέμφατα που δεν εξαρτώνται από οποιοδήποτε μέρος της πρότασης. Κατά την ανεξάρτητη, "απόλυτη" αυτή χρήση, το απαρέμφατο δεν φαίνεται να ανήκει στη συντακτική δομή της υπόλοιπης πρότασης, Η λειτουργία του είναι εδώ να τροποποιεί μια μεμονωμένη έκφραση ή να περιορίζει την ισχύ του περιεχομένου ολόκληρης της πρότασης (γι'αυτό και το απαρέμφατο αυτό αποκαλείται και "περιοριστικό"). Τέτοια απαρέμφατα είναι συνήθως στερεότυπες εκφράσεις όπως ἐμοὶ δοκεῖν, ἑκὼν εἶναι, κατὰ δύναμιν εἶναι, ὀλίγου, μικροῦ δεῖν, συνελόντι εἰπεῖν κτό.
Και αυτή η χρήση μπορεί να αναχθεί στην θεμελιώδη τελική - αποτελεσματική λειτουργία του απαρεμφάτου (ἐμοὶ δοκεῖν = για μένα ως κριτή):
  • λέγοντες, ἐμοὶ δοκέειν, οὐκ ὀρθῶς || μιλώντας, όπως μου φαίνεται, εσφαλμένα.
  • αὐτὸ μὲν τί ποτ' ἐστὶ τἀγαθὸν ἐάσωμεν τὸ νῦν εἶναι || αλλά ας αφήσουμε προς το παρόν το ερώτημα τι είναι τέλος πάντων το αγαθό.
  • ὡς δὲ συνελόντι εἰπεῖν || για να μιλήσω σύντομα.
Άναρθρο απαρέμφατο αντί προστακτικής. Σε αντίθεση με την προηγούμενη χρήση του, όπου το απαρέμφατο συνδέεται έστω και χαλαρά με τα συντακτικά συμφραζόμενά του, στην υπό συζήτηση περίπτωση το απαρέμφατο χρησιμοποιείται εντελώς ανεξάρτητα, γι' αυτό η χρήση αυτή θα μπορούσε να φέρει νομιμότερα τον τίτλο "απόλυτη". Το απαρέμφατο χρησιμοποιείται εδώ συνήθως αντί του β΄ προσώπου της προστακτικής, μερικές φορές όμως μπορεί να αντικαθιστά και το γ΄ πρόσωπο (πρβ. στο παράδειγμα από την Ιλιάδα τον παραλληλισμό προστακτικής και απαρεμφάτου [φερέτω, δόμεναι, όπου στο δόμεναι υποκρύπτεται εξάρτηση από το υπονοούμενο δός ή εὔχομαι]:
  • εἰ μέν κεν ἐμὲ κεῖνος ἕλῃ ταναήκεϊ χαλκῷ, τεύχεα συλήσας φερέτω κοίλας ἐπὶ νῆας, σῶμα δὲ οἴκαδ' ἐμὸν δόμεναι πάλιν || αν με σκοτώσει εκείνος με το χάλκινο σπαθί του που έχει μακριά την κόψη, ας μου πάρει τα όπλα και ας τα πάει στα κοίλα καράβια, το σώμα μου όμως ας το δώσει πίσω στο σπίτι.
  • ἀπὸ δὲ τούτων τεκμαιρόμενος τὰ λοιπὰ ἐνθυμεῖσθαι, καὶ οὐχ ἁμαρτήσῃ || εκκινώντας από αυτά πρέπει να συνάγεις τα συμπεράσματά σου και για τα υπόλοιπα, και δεν πρόκειται να αστοχήσεις.
Το άναρθρο απαρέμφατο (με υποκείμενο σε πτώση αιτιατική) χρησιμοποιείται ενίοτε και ως επιφώνημα για να δηλώσει έκπληξη ή αγανάκτηση:
  • ἐμὲ παθεῖν τάδε, φεῦ, ἐμὲ παλαιόφρονα, κατά τε γᾶν οἰκεῖν, ἀτίετον, φεῦ, μύσος || εγώ να τα υποφέρω αυτά! εγώ ―γεμάτη αρχαία σοφία― να κατοικώ άτιμη στη γη!
  • οὐκ ἂν εὐθέως εἴποιεν∙ τὸν δὲ βάσκανον, τὸν δ' ὄλεθρον, τοῦτον δ' ὑβρίζειν, ἀναπνεῖν δέ; || δεν θα έλεγαν αμέσως: αυτός ο απατεώνας, αυτός ο αλήτης! να σκεφτεί κανείς ότι μας ατιμάζει και εξακολουθεί να ανασαίνει!
Το υποκείμενο του απαρεμφάτου (απαρεμφατική σύνταξη):
(α) Το υποκείμενο του απαρεμφάτου μπορεί να συμπίπτει με το υποκείμενο του ρήματος, από το οποίο εξαρτάται το απαρέμφατο. Στην περίπτωση αυτή γίνεται λόγος για ταυτοπροσωπία και το υποκείμενο, το οποίο συνήθως εννοείται και αποσιωπάται, εκφέρεται σε ονομαστική. Τα επίθετα και τα ουσιαστικά που συνοδεύουν ως επιθετικοί ή κατηγορηματικοί προσδιορισμοί το υποκείμενο του απαρεμφάτου εκφέρονται επίσης σε ονομαστική:.
  • ὁ δ' [=Κῦρος] ὑπέσχετο ἀνδρὶ ἑκάστῳ δώσειν πέντε ἀργυρίου μνᾶς [εννοείται: ὁ Κῦρος] || ο Κύρος υποσχέθηκε ότι θα δώσει σε κάθε άνδρα ποσό πέντε μνων.
  • ὁ δ' [=Πείσων] ὡμολόγησε ταῦτα ποιήσειν [εννοείται: ὁ Πείσων] || αυτός συμφώνησε να το κάνει.
Όταν, όπως π.χ. σε περίπτωση αντιθέσεων, υπάρχει ταυτοπροσωπία, αλλά παράλληλα είναι ανάγκη να εξαρθεί το υποκείμενο του απαρεμφάτου, τότε το υποκείμενο του απαρεμφάτου, το οποίο κατά κανόνα εννοείται και αποσιωπάται, δηλώνεται ρητά και εκφέρεται με προσωπική ή αυτοπαθή αντωνυμία σε πτώση αιτιατική.
  • οἱ Αἰγύπτιοι ἐνόμιζον ἑωυτοὺς πρώτους γενέσθαι πάντων ἀνθρώπων οι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι αυτοί ήταν που είχαν δημιουργηθεί πρώτοι από όλους τους ανθρώπους [αυτοί, και όχι άλλοι].
  • Κροῖσος ἐνόμιζε ἑωυτὸν εἶναι ἀνθρώπων ἁπάντων ὀλβιώτατον || ο Κροίσος πίστευε πως είναι ο πιο ευτυχισμένος από όλους τους ανθρώπους.
Αντί για την αιτιατική ἑαυτὸνμπορεί, όταν πρόκειται για αντιαδιαστολή προσώπων, να χρησιμοποιείται, εξαιτίας της έλξης, και η ονομαστική αὐτὸς ή, σπανιότερα, ονομαστικές όπως σφεῖς, ὑμεῖς:
  • [Κλέων] οὐκ ἔφη αὐτὸς ἀλλ' ἐκεῖνον [Νικίαν] στρατηγεῖν || ο Κλέων είπε πως δεν είναι στρατηγός ο ίδιος, αλλά εκείνος [ο Νικίας].

(β) Το υποκείμενο του απαρεμφάτου μπορεί να είναι το αντικείμενο του ρήματος, από το οποίο εξαρτάται το απαρέμφατο ή και άλλο όνομα, και τότε γίνεται λόγος για ετεροπροσωπία. Το υποκείμενο του απαρεμφάτου εκφέρεται κατά κανόνα σε αιτιατική πτώση:
  • καί τέ μέ φησι μάχῃ Τρώεσσιν ἀρήγειν || λέει ότι στη μάχη βοηθάω τους Τρώες.
  • ὑμέας ἥγημαι ἄνδρας Μήδων εἶναι οὐ φαυλοτέρους || και για σας έχω τη γνώμη πως δεν είστε χειρότεροι από τους Μήδους.
Όταν το ρήμα από το οποίο εξαρτάται το απαρέμφατο συντάσσεται με ένα αντικείμενο, το οποίο είναι ταυτόχρονα υποκείμενο του απαρεμφάτου, τότε το τελευταίο εκφέρεται χωρίς αιτιατική, οι ενδεχόμενοι κατηγορηματικοί προσδιορισμοί όμως εκφέρονται (έλξη) στην πτώση αυτού του αντικειμένου:
  • οὐδ' ἂν τούτοις ἐπίστευον ἐμμόνοις ἔσεσθαι || δεν θα πίστευα ότι αυτοί θα είναι σταθεροί.
Η πτώση του κατηγορουμένου στην απαρεμφατική σύνταξη συμφωνεί με το υποκείμενο:
  • ἐρωτώμενος, ποδαπὸς εἴη, Πέρσης ἔφη εἶναι || όταν ρωτήθηκε από πού κατάγεται, είπε ότι είναι Πέρσης.
  • νομίζω ὑμᾶς ἐμοὶ εἶναι καὶ φίλους καὶ συμμάχους || νομίζω ότι εσείς είστε για μένα και φίλοι και σύμμαχοι.
Εάν όμως το υποκείμενο του απαρεμφάτου είναι το ίδιο με το αντικείμενο (σε πτώση γενική ή δοτική) του ρήματος εξαρτήσεως, τότε συχνά παραλείπεται και το κατηγορούμενο είτε έλκεται και εκφέρεται σε γενική η δοτική, είτε εκφέρεται σε αιτιατική πτώση συμφωνώντας με το παραλειπόμενο υποκείμενο του απαρεμφάτου,
  • δοκέω ἡμῖν Αἰγινητέων δέεσθαι τὸν θεὸν χρῆσαι τιμωρητήρων γενέσθαι || νομίζω ότι ο χρησμός του θεού λέει να παρακαλέσουμε τους Αιγινήτες να γίνουν τιμωροί των εχθρών μας.
  • νῦν σοι ἔξεστιν, ὦ Ξενοφῶν, ἀνδρὶ γενέσθαι || τώρα, Ξενοφώντα, μπορείς να αναδειχτείς σε σπουδαίο άνδρα.
Εάν το ρήμα από το οποίο εξαρτάται το απαρέμφατο εκφέρεται σε μετοχή, τότε το κατηγορούμενο του απαρεμφάτου ακολουθεί την πτώση της μετοχής:
  • τῶν Λυκίων φαμένων Ξανθίων εἶναι || οι Λύκιοι που ισχυρίζονται πως είναι Ξάνθιοι.
  • ἦλθον ἐπί τινα τῶν δοκούντων σοφῶν εἶναι || πήγα σε κάποιον που νόμιζε ότι είναι σοφός.
Το υποκείμενο του απαρεμφάτου μπορεί να παραλείπεται όταν είναι γενικό και αόριστο όπως το τινά, τινάς, ἀνθρώπους. Στην περίπτωση αυτήν το κατηγόρημα ή άλλοι κατηγορηματικοί προσδιορισμοί εκφέρονται σε αιτιατική:
  • φιλάνθρωπον εἶναι δεῖ || πρέπει να είναι κανείς φιλάνθρωπος.


Ασκήσεις
  1. 1. Να βρείτε το συντακτικό ρόλο των υπογραμμισμένων άναρθρων απαρεμφάτων.

Τὸ βλάπτειν ἑκόντα παρὰ νόμον ἐστὶ ἀδικεῖν.
Νομίζω ταύτην εἶναι σωτηρίαν ἅπασι, πείθεσθαι τοῖς ἄρχουσι καὶ τοῖς νόμοις.
Ἀρχίδαμος ἔμελλε δῃώσειν τὴν γῆν.
Οὐκ ἂν εἶχον μείζω τούτων παθεῖν.
Βουλόμεθα τοῖς πατρίοις νόμοις χρῆσθαι καὶ αὐτοπολῖται εἶναι.
Τοὺς γὰρ ἐναντίους εἰκάζω καταφρονήσειν ἡμῶν.
Ὤμοσαν οἵ τε Ἕλληνες καὶ Ἀριαῖος σύμμαχοι ἔσεσθαι.
Νομίζω γὰρ ὑμᾶς ἐμοὶ εἶναι καὶ πατρίδα καὶ φίλους καὶ συμμάχους.
Ἡ πόλις προσέταξεν ἐμοὶ τὸν νομιζόμενον λόγον εἰπεῖν ἐπ’ αὐτοῖς.
Τοῖς ἰδιώταις ἔξεστι τὰς δαπάνας συντέμνειν.





  1. 2. Να βρείτε το υποκείμενο των υπογραμμισμένων απαρεμφάτων και να δηλώσετε αν υπάρχει ταυτοπροσωπία (τ) ή ετεροπροσωπία (ε).

Παραδείγματα
Υπ. Απαρ.
Τ
Ε
Νομίζω ὑμᾶς σοφοὺς εἶναι.
Κῦρον λέγεται σὺν πολλοῖς δακρύοις ἀποχωρῆσαι.
Ἐντεῦθεν ἐπειρῶντο εἰσβάλλειν εἰς τὴν Κιλικίαν.
Ἀγησίλαος ἐδόκει πατρικὸς φίλος αὐτοῖς εἶναι.
Αἱ πόλεις ὠμωμόκεσαν ἐμμενεῖν τῇ εἰρήνῃ.
Λέγομεν ὑμῖν σπονδὰς μὴ λύειν.
Οἴεσθε Χαλκιδέας τὴν Ἑλλάδα σώσειν.
Ὑμᾶς ἐγὼ ἀξιῶ προθυμοτάτους εἶναι εἰς τὸν πόλεμον.
Ἔδοξε τοῖς Ἀθηναίοις πρέσβεις πέμψαι εἰς Δελφούς.
Ἀκούω τινὰ διαβάλλειν, ὦ ἄνδρες, ἐμέ.


ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ
Αφωνόληκτα ρήματα