Ασθένεια

 

Α (στερ.) + Σθένος: Συνώνυμο της αδυναμίας η ασθένεια – δεν μπορώ, δεν έχω τη δύναμη..

Τη δύναμη που χρειάζεται η ζωή, η καθημερινότητα, οι άνθρωποί μας. Πολλά δάκρυα κύλησαν στο άκουσμα αυτής της λέξης – ιδιαίτερα δε, όταν συνοδευόταν από το ΄ανίατη΄. Και τότε έρχεται ένα μούδιασμα, ο άνθρωπος παγώνει,  αρνείται να δεχτεί το τέλος γιατί κάπου εκεί στο μέλλον είχε βάλει εκείνο το ταξίδι στο Παρίσι.. τα σ’ αγαπώ που ανέβαλλε μονίμως ή ακόμα χειρότερα αυτά που δε θα έλεγε ξανά..

Σκέψεις και σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό: άντε και το δέχεται, οκ.. όλα τελειώνουν.. τουλάχιστον να φύγει με κάποια  ψήγματα αξιοπρέπειας γιατί ακόμα στριφογυρίζει στο νου η εικόνα της φθοράς του σώματος και του μυαλού. Την έζησε χρόνια ολόκληρα στο πρόσωπο των ανθρώπων που τον γέννησαν. Καλώς ή κακώς η ασθένεια, οδηγεί στην εξάρτηση. Δεν υπάρχει χειρότερος εφιάλτης από την ΄ανημπόρια΄ - ακόμα και η λέξη κρύβει ένταση, βάρος δυσβάσταχτο.

Η ανθρωπότητα πορεύτηκε πλάι – πλάι, αιώνες τώρα, με την ασθένεια: καταπολεμούσε τη μία, εμφανιζόταν μια άλλη κι έπειτα μια άλλη.. σ’ έναν αέναο κύκλο. ‘Μάστιγες’ τις αποκαλέσαμε – μα αυτά τα μαστίγια ποιοι τα  έφτιαξαν άραγε; Σιγά σιγά εν γνώσει ή εν αγνοία τους, με τη δράση και την αδράνειά τους. Ενδεχομένως στο πρόγραμμα κατασκευής του ανθρώπινου είδους υπάρχει συγκεκριμένη ρύθμιση έναρξης της αυτοκαταστροφικής διαδικασίας που ενεργοποιείται όταν οι απέλπιδες προσπάθειες του Ικάρου να πλησιάσει τον ήλιο ξεπερνούν τον προβλεπόμενο αριθμό.

Αυτή η αδιαφορία για τις συνέπειες, η συνεχής απρονοησία οδηγεί με σταθερά βήματα στην παρακμή. Στ’ αλήθεια πόσο ειρωνικό να παλεύουν αιώνες τώρα οι εκάστοτε 'ισχυροί' να κυριαρχήσουν στον πλανήτη, το σύμπαν, να οικειοποιηθούν το σύνολο των δυνατοτήτων της φύσης  (για το καλό του ανθρώπινου είδους πάντοτε) και την ίδια στιγμή να ‘εξασθενούμε’, να στερούμαστε τη δύναμη που βαυκαλιζόμαστε πως κατέχουμε.