Πώς είναι άραγε να ταξιδεύεις μόνος, χωρίς κανέναν προορισμό, μ' ένα σακίδιο στην πλάτη, δυο ρούχα ζεστά και μπροστά σου μόνο τον ορίζοντα; Αυτό αναρωτήθηκα προχθές όταν με σταμάτησε ένας άγνωστος. Λίγα αγγλικά σπαστά για να μάθει μια διαδρομή κι ένα βλέμμα που σε ξένιζε. Όχι φοβισμένο, ούτε αποφασιστικό, χαρά και προσμονή έβγαζε, μαζί μ' ένα μικρό ερωτηματικό. Θυμήθηκα τότε, ένα ταξίδι παλιό, ένα ταξίδι επιστροφής από μια πόλη άγνωστη σ' εμένα. Βρίσκομαι σ' έναν δρόμο σχετικά ερημικό. Αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι και το λεωφορείο αργεί. Σκέψεις πολλές, φόβοι περισσότεροι και αδιέξοδα. Περίμενα υπομονετικά. Πέρασαν και άλλα δρομολόγια. δεν άλλαξα προορισμό. Ήταν πια ήδη νύχτα όταν ήρθε, ανακούφιση, χαρά. Θα επέστρεφα στη βάση, στη σιγουριά και την ασφάλεια της τότε ζωής μου.  
   Πώς θα ήταν όμως τα πράγματα σήμερα, αν τότε ανέβαινα σ' ένα άλλο λεωφορείο; Αν έκανα εκείνο το ταξίδι χωρίς προορισμό;

Σκέψεις..

Μια ματιά σ' ένα μικρό ζώο, πληγωμένο ή άρρωστο που απομονώνεται από τα υπόλοιπα προσπαθώντας, προφανώς, να προστατευθεί μέχρι ν' αναρρώσει φέρνει στο νου πολλούς ηλικιωμένους ή απλά αδύναμους ανθρώπους που κάνουν ακριβώς το ίδιο. Θα τους δούμε το καλοκαίρι στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών ή σε κάποιες αυλές,  να κοιτάζουν τους περαστικούς. Το χειμώνα πίσω από τα τζάμια, πρόσωπα μελαγχολικά να κάνουν το ίδιο. Σα να περνούν οι εποχές αλλά τίποτα να μην αλλάζει γι' αυτούς πέρα από τον χρόνο. Τι να νιώθουν, τι να σκέφτονται; Τη ζωή που έζησαν ή δεν έζησαν, το τέλος που πιθανώς έρχεται ή τίποτα απολύτως; Ίσως το μάθουμε όταν το πρόσωπο αυτό θα είναι πλέον το δικό μας..